viernes, 2 de mayo de 2008

200 años del Levantamiento del 2 de mayo

Una mañana del mismo día de hoy del año 1808 más de 30.000 madrileños se sublevaron contra las tropas francesas de Napoleón Bonaparte, que quisieron sacar por la fuerza del Palacio Real al hermano del moncarca Fernado VII Francisco de Paula de Borbón. Este hecho tan solo fue el desencadenate para que miles de madrileños de forma casi expontanea lucharan contra las tropas francesas, un enfrentamiento desigual y encarnizado que resultó con terribles represalias para los valientes madrileños.
El alcalde de Mostoles, Andres Torrejón, ese mismo 2 de mayo declaro que la patria estaba en peligro.
Tras este levantamiento fueron muchas las provincias españolas que se unieron en la lucha contra los franceses, Oviedo y Gigon fueron los primeros, seguidos a finales de mayo por La Coruña formando la Junta Suprema de Galicia, para luchar por la patria española.
Este levantamiento fue el origen de la guerra de Independencia Española.
Este mismo día España era una, este mismo día, los asturianos, los madrileños, los vascos, los gallegos, los andaluces, los catalanes, todos veían a un unico pueblo invasor: los franceses, porque todos ese día se sentian españoles.
Y esta es la historia de nuestra patria, de nuestra nación, la historia de España en la que tanto los vascos, catalanes y gallegos nos vimos salpicados e involucrados.
Han pasado 200 años desde aquel día, han pasado 100 años desde que el rey Alfonso XIII celebró ese centario en Mostoles y celebró que España seguia siendo lo que era antes de que llegaran las tropas invasoras francesas, y dentro de 100 años será otro Borbón quien celebre que hoy Juan Carlos I estaba rindiendo homenaje en Mostoles y celebrando que España es lo que era entes de las tropas invasoras francesas.
Porque esta es nuestra historia, es la historia de un pueblo, la historia de España!!!

5 comentarios:

Jorge¡¡¡ dijo...

En primer lugar quería darte las gracias y felicitaciones por responder a mis preguntas tan directa, sincera y educadamente. Sé que soy un tocapelotas, pero tú vales para debatir, aunque tengas más pasión que razones...

Defender el sistema económico del PP es de locos o de insensatos, porque representa una tremenda injusticia social totalmente incompatible con el principio constitucional de que España es un estado social y democrático de derecho (estado de bienestar), y no un país neoliberal como los USA, en lo que pretendía convertirlo Rato (adivinas por qué consiguió ser director del FMI? pues porque era radical entre los radicales...)en los días del Aznarato, días de aunténtico expolio mediante privatizaciones de empresas públicas: 43 compañías pasaron al sector privado MALVENDIDAS por un valor de 4.3 billones de pesetas, con la consiguiente destrucción de 60 mil puestos de trabajo. Y estas empresas no es que fueran la ruina del país precisamente: endesa, telefónica, argentaria, repsol, tabacalera, etc (pero no las que tenía que haber vendido por su demostrada ineficacia como tve, etcetc...), que además pasaron a manos de personajes de evidente afinidad política y cercanía personal con Aznar (amiguismo): Juan Villalonga, Rodolfo Martin Villa, Francisco González, Alfonso Cortina, César Alierta...).

Como digo, fueron malvendidas, pero logró lo que se quería: destinar esos cuartos a la convergencia con la Unión Eurpea y reduciendo el déficit (pan para hoy y hambre para mañana...).

Hoy en día las políticas económicas de PP y pSOE son idénticas, porque las dos están en manos de especialistas en la economía de mercado y son todos (neo)liberales (sí, los del psoe tb). La única diferencia es el cinismo del psoe revistiéndolo todo de super medidas progresociales, con lo que se hacen los supersolidarios y megaradicales haciendo las delicias de su tribu..., y el PP hace numeritos en torno a los suyos (y por eso me sorprende que los apoyes)prometiendo ventajas a los más pudientes (descaradamente), promoviendo lo privado y deslegitimando y desacreditando lo público...LO DE AMBOS ES PROPAGANDA, porque en el fondo defienden lo mismo, son intercambiables y convinables...¡¡
Hoy el PP no alcanzaría unas condiciones económicas como las que logró con Aznar porque ya no le queda nada estatal por vender (se entiende que rentable)... Triste es que se le aplauda, y muy triste que lo haga una moza como tú...¿No ves que todo es retórica falaz, demagogia? Hablar con nostalgia de la política económica de aznar es de melones...

En lo del terrorismo estoy cien por cien contigo. En lo de la emigración, no tanto. ¿Podrías concretarme en qué se basa tu apoyo a la política sobre inmigración promovida por el PP?

Después, sobre naciones yo no me pronuncio. Aunque defender la existencia de la española..., como historiador me resulta complicado...Como Estado Español acepto mi vinculación, pero como nación...pues no. Tampoco la gallega, no te creas...Y es una postura fundamentada. Soy un simple ciudadano que no necesita una tradición para sentirse vinculado a un estado (con que me defienda y proteja como individuo, etc, etc), aunque viva rodeado por tradición, mayormente falseada, como los fastos del 2 de Mayo (por Dios, cuanta patraña junta), o el celtismo gallego, y la doma y castración...

Por cierto, soy protaurino. Me flipa el torero Sebastián Castelle, lo conoces? Y estoy en contra de los matrimonios gays, aunque no me impota que se casen por lo civil y que sean felices y coman perdices...

Y el PP no se guía, siento decírtelo, por ideales, sino por rentabilidad. Sí, es triste. Al PSOE le pasa lo mismo. Son partidos cínicos, hipócritas, pragmáticos. Se les olvidó lo que son los ideales...

Por último. Sólo con los periódicos no se alcanza un conocimiento cabal de la realidad. Me da la impresión de que tu "ideología" está basada en la prensa. Es un mal común. Coge libros de historia de gente solvente. En la conchita los hay. si quieres te digo algunos que me suena haber visto por allí, libros fundamentales.
Tb acepto propuestas de libros.

Saludos¡¡¡

Miguelo dijo...

jodo mekemeke vaya chapa le has pegado a la podre...

pienso que la España de verdad es la de entonces y no lo que hay ahora donde los políticos con tal de mantener el sillón no les importa dividir un país.

Jorge Cubela dijo...

Qué grande!
Se me ha puesto la carne de gallina con el último párrafo...

Veo, que como yo, defiendes la monarquía constitucional y el legado del juancarlismo.

UN saludo ana

juan dijo...

Ha dia de hoy, yo creo que la mayoria de los españoles nos seguimos sintiendo españoles, por que incluso los independentistas se sienten orgullosos cuando España logra algo.
En segundo lugar la historia de España no es sólo el 2 de mayo, también la reconquista, la guerra civil, etc.
En otro lugar y en relación con el debate que mantienes con Mekemeke te dire que da igual que ahora gobierne el PSOE o que gobernase el PP, la crisis la hubiesemos tenido igual, por que si te das cuenta, toda crisis es mundial, no sólo española, da igual quien gobierne, si aparece una crisis en Francia, EEUU o en otro país de importancia economica, la crisis hubiese venido igual.

Anónimo dijo...

Creo que é discutible iso de que todos se sentían españois.

Primeiro porque España, como tal, non existía. A nivel mundial existía o Imperio Español, non disolto ate a década dos 1820; e a nivel penínsular o que atopamos é unha serie de reinos diferentes, baixo un mesmo monarca pero, en certo xeito, independentes entre eles. Non será ata 1833, xa morto Fernando VII (primeiro chamado "o desexado", e logo o "rei felón", e iso de felón ven a significar "aquel que actúa con deslealdade e comete actos de traizón e engano"), que se configure España como tal, suprimíndose os diferentes reinos españois (ate aquel momento España era pouco máis que unha demarcación xeográfica, se ben a comezos do século XVIII xa houbera algún intento de unificación baixo o nome de España, pero cada reino seguiu actuando de xeito case autónomo) e pasando a existir definitivamente o Reino de España, e momento no que se podería dicir que nace a idea nacional de España, non antes.

Pero volvendo á Guerra de Independencia (que non foi outra cousa que unha guerra contra os principios liberais que impulsaron a Revolución Francesa, e a prol do Antigo Réxime. Recoméndovos que vexades a acción de goberno de Xosé Bonaparte e veredes un programa de corte liberal -nun senso decimonónico-), realmente todos se sentían españois ou simplemente reaccionaron ante unha chamada dende os púlpitos eclesiásticos? O profesor Jesus de Juana sacara hai xa anos un artigo bastante interesante sobre o movemento de relixiosos franceses cara a Península Ibérica logo da Revolución Francesa, e como eses cregos, conservadores e asentados nunha mentalidade do AR, despótico ilustrada, influiron sen dúbida na reacción dos cidadáns españois (por empregar o termo posterior) ante a chegada dos franceses.

De feito, hai que sinalar que eses "patriotas" foron os que logo se pronunciaron decote contra o goberno fernandino; e, por exemplo, no caso galego, moitos pasaron co devir dos anos a militar no provincialismo, que non deixaba de ser un intento por volver á anterior estructura descentralizada e cunha grande autonomía por parte dos distintos territorios, véxanse os escritos de Faraldo por exemplo.

A Mekemeke,

sobre o do celtismo galego recoméndoche o estudo de Rosa Brañas "Deuses, heroes e lugares sagrados", desenvolvido dende unha perspectiva totalmente aséptica dende o punto de vista político, baseándose nunha análise comparativa e non limitándose simplemente á cultura material (este último precisamente o grande problema que eu lle acho ao argumentario dos anticeltistas da USC. Nese senso gústame como Rosa lle responde aos que se enchen a boca co de que non hai evidencias materiais (véxase o caso sempre referido por de la Peña da ausencia de campos de furnas): "Sen chegarmos a extremos absurdos, pódese dicir que o dato arqueográfico é tan fráxil que, de telo en consideraicón, podería conducirnos igualmente a deduccións tan insensatas como que non se produciu a conquista romana do noroeste, a non ser que supoñamos que as forzas militares imperiais estivesen formadas por continxentes de soldados desarmados, porque talmente é o que reflicte a nosa arqueoloxía"). A súa defensa do celtismo, sen chegar a afirmar a existencia dunha Galiza celta, resulta do máis convincente, sobretodo co arsenal de datos que proporciona, datos cos que desenvolve unha estructura teórica difícil de rebater (a non ser que se acepte "non, porque non" como argumento válido).

Sobre o das unións entre homosexuais, se estás en contra, como é que non che importa? Ou en contra do que estás é do feito de que se empregue a verba matrimonio para referirse a tales unións? De ser así, por que? Espero que non sexa polo de que matrimonio deriva de mater e todo iso, porque entón tamén sería defendible que o patrimonio o herdansen os varóns, porque pater non é feminino.

Jorge, sempre me fixo graza iso de monarquía constitucional, sobre todo porque a Constitución di que todos somos iguais perante a lei, e a institución monárquica expresa o contrario ao só poder acceder á xefatura do Estado os membros dunha determinada familia. Como che teño dito moitas veces, se iso é democracia...

Saúdos.